KÖR

Bir kör ileriden, değneğiyle önündeki belirsiz alanı yoklayarak ağır aksak yanıma geldi ve durup, “Hişşt,” dedi. “Sen! Bir tek seni görebiliyorum, kimsin sen?”

“Ben de bir tek seni görebiliyorum,” dedim. “Yaşam nereye gitti?”

Gözlüğünü çıkardı. Gözlerini, o beyazla yeşil arası beneksiz gözlerini açıp çevresine baktı sevinçle. “İşte burada,” dedi ve sağa sola selam verdi bir süre. Sonra yine taktı gözlüğünü ve yürüyüp gitti karanlığın içine karışarak.

Ve ben yapayalnız kaldım orada, görmeden, duymadan ve hiçbir şey bilmeden...