Tam Söyleyecekken

Aklıma güzel bir şey gelmişti. Dudaklarım gülecekmiş gibi kıvrıldı. Ağzımı açtım ve tam da o esnada Sayko “Düşünsene bilader, kapalı mekanlarda insanlar da kendini kapatsa anlam iyice yerini bulmaz mı?” dedi. Öylece bir süre kalıp önüme indirdim başımı. Ben de bunu söyleyecektim. Garip bir durumdu. Çayımı yudumlayıp çevreye baktım sonra. Bir tipin konuşurken eli kolu öyle bir oynuyordu ki. Döndüm hemen ve... Hayır, yine o, “Abicim,” dedi. “İnsanların ellerini kollarını kessek konuşamazlar bence be, şap gibi kalırlar alimallah.” Yine önüme baktım ve ondan sonra da bir şey söylemedim. Ama o, aklıma gelen her şeyi benden önce ortaya dökmeye ve masadakilere hava atmaya devam etti. Yapacak bir şey yoktu. Daha hızlıydı benden.