16 Kasım 2007 Cuma

Düşünüyorum Öyleyse...

Burak diye bir arkadaşım vardı. Bir gün, yanıma gelip (o zaman İzmir-Alsancak’ta bir müzik dükkanı işletiyordum) düşünmeyi bırakacağını, artık hiçbir şey düşünmeden yaşayacağını söyledi bana. Gülüp geçtim tabi. Ama o günden beri de hiç görmedim onu. Sordum soruşturdum, diğer arkadaşları da bulamadılar izini.. Sonradan bu konuyu etraflıca elden geçirdim: Bu herif, bizi düşünmeyince karşımıza da çıkmıyorsa demek ki insanları ve nesneleri düşündüğümüz için var ediyoruz. Düşününce varlar, düşünmeyince yoklar. Ama o halde. Ben Burak’ı düşününce niye çıkmadı ki karşıma? Şöyle bir sonuç çıkıyor bu sefer de ortaya: Tek başına düşünmek yetmez. Onun da seni kabul etmesi gerekir.

Lütfen arkadaşlar. Beni düşünmeyi bırakmayın! Ne olursa olsun.

Hiç yorum yok: