“Etrafımızda henüz yeşermeye başlayan çalılar ama hala kış görüntüsündeler; ağaçlar da çıplak ve siyah gövdelerin uzantısında ileride mavi dağlar hayal meyal görünüyor. Ama çuhaçiçekleri açmış bile, hendeklerin kenarları onlarla dolu.
Şimdi bile bundan bahsetmek bana sonsuz bir neşe veriyor. Kuvvetlice annemin kolunu sıkıyorum (zaten kol kola yürüyoruz) ve üzerindeki solgun kürke yanağımı gömüyorum: O kürkün içinde baharın kokusunu duyuyorum, soğuğun ve ılıklığın, güzel kokulu çamurun ve henüz kokusuz çiçeklerin, evin ve kırın karışımı. Annemin o zavallı kürkünün kokusu, benim hayatımın kokusudur.”
Pier Paolo Pasolini
Ne keskin ne duygulu bir anlatım!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder