İşsizlik Sorumluluğunun Bireye Yüklenmesi

Vatandaşlarının vergileriyle finanse olan ve onların yönetme erkini onlar adına kullanan devlet ve siyasi irade, bu çıkmaz karşısında “işsizliği” bireye indirgeyerek onu bir kamu sorunu olmaktan çıkarmakta; “sürüden ayrılmayı beceremeyenlerin kişisel sorunu” olarak görmeyi yeğlemektedir. Hâl böyle olunca devletler şirketleşmiş, şirketler devletleşmiştir; insanların işsizliği, açlığı, faturalarını ödeyememeleri, üşümeleri ya da hastalanmaları önemini kaybetmiştir.


Ben bir müşteri, bir alıcı ya da hizmet kullanıcı değilim, 
Ben bir kaytarıcı, bir beleşçi, bir dilenci ya da bir hırsız değilim, 
Ben bir sosyal güvenlik numarası ya da ekranda yanıp sönen bir ışık değilim, 
Faturalarımı, vergilerimi zamanında ve son kuruşuna kadar ödedim ve bununla da gurur duyuyorum, 
Kimseye boyun eğmem, ama elimden gelirse komşumun gözünün içine bakarak ona yardım ederim. 
Sadaka istemiyorum ve kabul de etmiyorum. Benim adım Daniel Blake, 
Ben bir insanım, bir köpek değilim. Bu sıfatla haklarımı talep ediyorum. 
 Benim adım Daniel Blake, bir vatandaşım, ne bir eksik ne de bir fazlası…