O halde?

Bulutum ben. O halde niye düşüp duruyorum kendi içimde? Akıl boşluğuna yenik düşer mi bulut?
Kayayım ben. O halde ne diye ufacık bir söz unufak ediyor zihnimi?
 Buğdayım ben. O halde niye doymuyor gözleri beni bilenlerin?
Rüzgârım ben. O halde neden benimle birlikte sürüklenmiyor kulağıma fısıldanmış o öğüt, uçurum kenarlarında yaylanmış, sofradaki kuru ekmeğe bakıp kalmışlara?
Toprağım ben. O halde ağaçlar büyüyor, çiçekler açıyor da bağrımda, ne diye bir ıhlamur ağacı gibi sarkmıyor yüreğim dünyanın üstüne?
Suyum ben. O halde… Okyanusa dökülmüş, koca bir buzdağına dönmüşüm de neden hâlâ derelerin peşinden koşuyorum?
Pervaneyim, aslanım, insanım ben. Peki kapı nerede şu bedende neden bilmiyorum? Tüm gün her yanda binlerce aynadan kendimi seyrediyorum da neden şöyle doyasıya bir sarılamıyorum?
Semayım, kâinatım, olmuş olmamış, yaşanmış yaşanmamış herşeyim ben. O halde neden durakta durmuş ikide bir saatime bakıyor, önümden yaşamın geçmesini bekliyorum?