Yaratım Tüketim Terazisi Bağlamında Yeniden Sunum Sorunsalı

Günümüzdeki en önemli sorunlardan birisi de uluslararası sermaye tarafından pompalanan tüketim çılgınlığıyla, buna bağlı olarak gelişmesi beklenen üretim-yaratımdaki bilinçli-bilinçsiz kalite kaybı. Yeteneğe bağlı sanatsal işlerde kaliteli senarist-romancı yetiştirilmesinde yaşanan zorluk ve piyasadan gelen talep eski eserlerin yeniden sunumu olgusunu zorunlu kılıyor. Bu da yaratıcısı çoktan ölmüş, çok önemli yapıtların şuursuzca iğdiş edilmesine yol açıyor. Çok değil, bir yirmi yıl sonra, yeni kuşakların, Shakespeare, Tolkien, Dostoyevski, Nazım Hikmet, Conan Doyle denildiğinde akıllarında, tükettikleri çizgifilm, sinema, çizgiromanların yardımıyla oluşan algının gerçeğiyle alakasız, yoz imgeler bütününden ibaret olacağını düşünüyorum. O zaman şu soruyu sormamız gerekmiyor mu? Yapımcılar, yayıncılar büyük bir eseri dönüştürme özgürlüğüne ne hakla sahip olabiliyorlar? Kapitalist sistem elli yıl geçtiği takdirde telif ödenme zorunluluğu yoktur diyerek bu yapıtları döngüsel tüketim çarkına atma gücüne nasıl kavuşuyor? Ve nasıl tüm bu hakaretler, okuyucular-seyirciler tarafından normal karşılanıyor?